Ducati 899 Panigale - Audi R8 V8
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 10-11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: AUDI R8 V8
MOTOΣΥΚΛΕΤΑ: DUCATI 899 PANIGALE
OΔΗΓΟI: ΝΙΚΟΣ KΟΥΝΙΤΗΣ - ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΗΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: ΑΘΗΝΑ - ΣΕΡΡΕΣ - ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΙΟ ΣΕΡΡΩΝ - ΑΘΗΝΑ
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 1.270
On the road...
Όταν ο ποιητής μάς παρότρυνε να ευχόμαστε «να 'ναι μακρύς ο δρόμος», σίγουρα δεν είχε στο νου την κάλυψη μιας χιλιάδας χιλιομέτρων στη σέλα μιας supersport μοτοσυκλέτας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, να 'χεις και δύο τύπους σε ένα supercar να σε χαιρετάνε γελώντας ειρωνικά. Ο τελευταίος κερνάει σουβλάκια στις Σέρρες, ρε!
Η ΚΑΛΗ ημέρα απ' το πρωί φαίνεται, λένε. Η δική μου μέρα ξεκινάει με μια γονατιά στο τιμόνι του R8, από αυτές που στέλνουν τους ποδοσφαιριστές να κάνουν αμέτρητα κοκορέτσια σφαδάζοντας στο γρασίδι. Δεν μπορώ να ελπίζω σε κίτρινη κάρτα κατά του αντιπάλου ή σε αλλαγή, οπότε δε μου μένει τίποτα άλλο από το να βολευτώ και να βολέψω το πονεμένο μου πόδι στο κόκπιτ του Audi R8. Βέβαια, πολύς χώρος δεν υπάρχει, πίσω από τα καθίσματα έχουμε γεμίσει ένα σκασμό πράγματα, φόρμες, κράνη, παπούτσια, μπαγκάζια, και το -ας πούμε- πορτ μπαγκάζ κάτω από το μπροστινό καπό του αυτοκινήτου είναι γεμάτο φωτογραφικά και κάποια -λίγα- ρούχα. Η αποστολή μας είναι φαινομενικά απλή: παίρνουμε το R8 και τη «μικρή» Ducati Panigale των 898 κ.εκ. -και ας λέγεται «899»- και πάμε στην πίστα των Σερρών. Όπου η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα νιώθει σαν στο σπίτι της και το R8 δε θα το πειράξει καθόλου να γυρίζει μέχρι να μας δείξουν την πόρτα εξόδου... Είμαστε ήδη στο δρόμο, λοιπόν -εμείς με το Audi και ο Σ.Τ. με την ειδική αποστολή παραλαβής της Ducati, την οποία και θα μοιραζόμαστε καθ' οδόν-, με το πρώτο ραντεβού-συνάντηση να έχει οριστεί για το Σχηματάρι.
Ο άνθρωπος-βολίδα και η κινούμενη σεζλόνγκ
Ο πρωινός καφές μας διακόπτεται από ένα μηχανικό κροτάλισμα που ξεσηκώνει ολόκληρο τον ΣΕΑ της εθνικής οδού. Ένας ήχος δυνατός, ξερός, μεταλλικός. Μπροστά στον άγριο και αυθάδη V2 της Ducati, o κινητήρας του R8 νιαουρίζει σαν γατάκι - και ας έχει 6 κυλίνδρους και 3.265 κυβικά παραπάνω. Η λευκή Panigale με τις κόκκινες ζάντες έχει παρκάρει δίπλα στο ασημένιο βέλος της Audi και, παρ' ότι τόσο διαφορετικά, μοιάζουν αμφότερα βγαλμένα από τον ίδιο κόσμο:· αυτόν που στις φλέβες του κυλάει βενζίνη και τα πνευμόνια του αναπνέoυν αναθυμιάσεις. Supersport, όνομα και πράμα. Με στήσιμο και οδική συμπεριφορά από τα όνειρά μας, τεχνολογία αιχμής και εμφάνιση υπεράνω κριτικής. Με έναν πολύ πρόχειρο υπολογισμό, όμως, εντοπίζουμε την πρώτη ειδοποιό διαφορά: 430 ίπποι σε αμάξωμα 1.560 κιλών, ήτοι 3,6 κιλά ανά ίππο, απέναντι στα 148 άλογα που επιταχύνουν τα 193 κιλά της Panigale - αναλογία... 1,3 δηλαδή!
ΟΚ, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ανέβει σε μηχανάκια, παπάκια, σκούτερ ή κανονικές μοτοσυκλέτες. Αυτή είναι, όμως, η πρώτη φορά που καλούμαστε να μετατραπούμε σε ανθρώπινες... βολίδες! Μία ακόμα διαφορά γίνεται εμφανής πριν ακόμη ο συνάδελφος προλάβει να βγάλει το κράνος του: η στάση του σώματός του ομολογεί πως η ιταλική μοτοσυκλέτα δεν είναι ό,τι πιο άνετο. Για την ακρίβεια, είναι ακριβώς το αντίθετο: το R8 μοιάζει μπροστά της με μαγικό χαλί, με λιμουζίνα μεταφοράς υψηλών προσώπων, ακόμα και με όλη μας την πραμάτεια στοιβαγμένη πίσω από τα κεφάλια μας. Αλλά, να, κάθεσαι άνετα, έχεις καλή ορατότητα, το κιβώτιο στο αυτόματο αλλάζει νωχελικά σχέσεις, και φτάνει μόνο να χαϊδέψεις το γκάζι για να πιάσεις τα 200 χλμ./ώρα, την ώρα που ο κλιματισμός σε δροσίζει ευχάριστα, ρυθμισμένος ακριβώς στους 21 βαθμούς Κελσίου.
Αυτά, όμως, μέχρι τη Λαμία. Εκεί έρχεται η σειρά μου να πάρω τη μοτοσυκλέτα και ο ταλαιπωρημένος συνάδελφος να γευτεί τις μικρές απολαύσεις της σύγχρονης τεχνολογίας. Ντύνομαι, στολίζομαι και να 'μαι από τα σαλόνια στα αλώνια. Καβαλάω. Με την πρώτη νιώθω πως θα τσουλήσω προς τα μπρος, ολόκληρο το βάρος μου πέφτει στα χέρια, δε βολεύομαι με την καμία. Από τα πρώτα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο, μία πονάει η πλάτη, μία η μέση, μία πιάνεται ο σβέρκος όταν ψάχνω κάπου εκεί πίσω να βρω πού είναι τα μαρσπιέ για να βάλω σωστά τα πόδια μου, και είναι και αυτές οι σουβλιές στον έξω πλάγιο σύνδεσμο από το ρημάδι το τιμόνι του R8... Μετά έχεις να παλέψεις με τον αέρα - δεν κάνει και πολλά η μικρή ζελατίνα είναι η αλήθεια, γιατί κανείς γνωστικός άνθρωπος δε θα πάρει την Panigale για να κάνει ταξίδια, φυσικά. Και να φανταστείς πως αυτή, η μικρή έκδοση, είναι η πιο άνετη, πρακτική και φιλική, και όχι προορισμένη σχεδόν αποκλειστικά για χρήση στην πίστα.
Με τα πολλά, βρίσκεις τη στάση όπου το σώμα σου πετυχαίνει τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της μοτοσυκλέτας και της πίεσης του αέρα, όταν καταλαβαίνεις πως πρέπει να κινείσαι σε συγκεκριμένη ταχύτητα - στα 155 στην περίπτωσή μου, σε ημιόρθια στάση σώματος. Ο Σ.Τ. προτιμά να ξαπλώνει πάνω στο ρεζερβουάρ και να γκαζώνει στα 170. Έχει, όμως, και μυστικό όπλο: την αρματωσιά του press-kit μπροστά από το στήθος του, και δεν είναι και 1,93 μ.! Γεγονός είναι, πάντως, πως με αυτήν τη μηχανή δεν μπορείς να πας αργά. Σε κουράζει είτε στην πόλη είτε εκτός. Πηγαίνουμε λοιπόν με τα νερά της και ανεβάζουμε σιγά σιγά ρυθμούς, αφού δείχνει να έχει αστείρευτα αποθέματα σε στροφές, σε ταχύτητα και δύναμη, και το μόνο που θα σε σταματήσει στα 260 χλμ./ώρα είναι το ότι πραγματικά θα αρχίσεις να πετάς - όχι η μοτοσυκλέτα, εσύ! Παράλληλα, καλού κακού, αρχίζω να σκέφτομαι κάθε είδους ευφάνταστη δικαιολογία: «Ξέρετε, κύριε πόλισμαν, δεν πάει πιο αργά, στα 120 απορρυθμίζονται από τους κραδασμούς οι βαλβίδες και χάνουν λάδια τα αμορτισέρ. Τι να έκανα, δηλαδή, ξένο μηχανάκι είναι!».
Και εκεί που νομίζεις πως έχεις καταφέρει να βολευτείς, αρχίζει το μεγάλο μούδιασμα. Τα αφρολέξ που κάποτε χρησιμοποιούσαμε στα τσιμέντα των γηπέδων προσέφεραν την άνεση επώνυμης πολυθρόνας μπροστά στο επενδεδυμένο με μαύρο συνθετικό δέρμα υλικό, το οποίο οι Ιταλοί έχουν το θράσος να ονομάζουν σέλα. Ναι, το μούδιασμα βρίσκεται ακριβώς στο επίμαχο σημείο, και σε τέτοιο βαθμό, που ύστερα από μερικά χιλιόμετρα δεν ξέρεις πια αν είσαι αγοράκι ή κοριτσάκι! Νομίζω πως τότε είναι που το παίρνω πια απόφαση πως δε θα πραγματοποιήσω ποτέ το νεανικό μου όνειρο: το γύρο της Ευρώπης σε μοτοσυκλέτα. Στην κατάστασή μου δε βλέπω να τα καταφέρνω ούτε μέχρι το επόμενο σουβλατζίδικο για γύρο-πίτα. Αλήθεια, τώρα, δεν έχω ξαναχαρεί στη ζωή μου αντικρίζοντας διόδια. Σχεδόν δάκρυσα από χαρά. Έμοιαζαν με την όαση που συναντά ο διψασμένος στην έρημο. Αρχίζω την ιεροτελεστία -σηκώνομαι από τη σέλα, βγάζω γάντι, ξεκουμπώνω φόρμα, ψάχνω τα χρήματα κάπου στην εσωτερική τσέπη- με αργές κινήσεις, κερδίζοντας χρόνο. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Γιατί κάθε επιπλέον δευτερόλεπτο σε βοηθά να νιώσεις και λίγο περισσότερο... άντρας.
Η παρθενική εμφάνιση στην πίστα
Με αναπτερωμένο ηθικό αποκτάς ρυθμό, και τα χιλιόμετρα βγαίνουν ευκολότερα. Μέχρι που η κράμπα στο δεξί πόδι έρχεται να σου υπενθυμίσει πως έχεις ακόμα πολλά ψωμιά για να δαμάσεις το άγριο άλογο. Δεν αργείς πάντως να ενδώσεις στις προτροπές των άλλων οδηγών, και κυρίως των βενζινάδων, των οποίων ο δεξιός καρπός συστρέφεται την ώρα που διαβάζεις από τα χείλη τους τις λέξεις «σκίσ' το, μεγάλε!». Η αλήθεια είναι πως η επιτάχυνση 0-150 χλμ./ώρα πρέπει να ακούγεται απ' έξω σαν βρυχηθμός του Γκοτζίλα εν ώρα πονόδοντου. Και αν και γνωρίζουμε πως οι μοτοσυκλέτες δεν πέφτουν, αλλά αντίθετα οι αναβάτες τις ρίχνουν, δεν παίρνουμε και όρκο πως θα καταφέρουμε να παραμείνουμε στη σέλα!
Τουλάχιστον υπάρχουν τα ηλεκτρονικά, που θα κρατήσουν τον πίσω τροχό στις σωστές στροφές περιστροφής και τον εμπρός στο έδαφος, θα ελέγχουν την επιβράδυνση του στροφαλοφόρου κατά το φρενάρισμα και θα αποτρέψουν το μπλοκάρισμα των τροχών. Μάλιστα, ρυθμίζονται ακόμα και εν κινήσει στον επιθυμητό βαθμό παρέμβασης - οι μοτοσυκλέτες δεν είναι πια αυτό που θυμόμασταν, ξεχειλίζουν high tech. Ηλεκτρονικές παπάτζες για άσχετους, θα μου πείτε, αφού ο πραγματικός καβαλάρης θα οδηγήσει με μαγιό, σαγιονάρα δίχαλο, αμάνικο και, φυσικά, χωρίς κράνος, που χαλάει το μαλλί. Ακριβώς όπως ο μάγκας με την ιαπωνική supersport, με τον οποίο διασταυρώνομαι κατά την είσοδό μας στην πόλη των Σερρών. Αθάνατη ελληνική λεβεντιά, ρε κότες!
Με πλήρη εξάρτυση βρισκόμαστε την επομένη πρωί πρωί στο αυτοκινητοδόμιο και αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε για πρώτη φορά με μοτοσυκλέτα σε πίστα. Μάλλον τότε είναι που με λούζει ο κρύος ιδρώτας, αλλά προσποιούμαι πως φταίνε η ζέστη και η ολόσωμη δερμάτινη φόρμα. Στους πρώτους γύρους αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι. Προσπαθώ να θυμηθώ τη χάραξη και τις στροφές και όλη τη σωστή αλληλουχία των κινήσεων που πρέπει να κάνω -με τη σωστή σειρά!- για να στρίψει η μοτοσυκλέτα. Το φρενάρισμα, τα χέρια, οι ώμοι, το σώμα, το κεφάλι, η σωστή γραμμή, και ξανά μανά κεφάλι, σώμα, χέρια, γκάζι. Κάνουμε τη φωτογράφιση, αλλά το 'χω βάλει πείσμα να βρω τη λύση στη νέα αυτήν πρόκληση. Με την εξάσκηση σιγά σιγά οι κινήσεις αρχίζουν και ρέουν, αποκτούν ρυθμό. Το κεφάλι σου εκσφενδονίζεται μία δεξιά και μία αριστερά, ζαλίζεσαι σχεδόν από τα πέρα δώθε και τις πρωτόγνωρες... γωνίες θέασης της ασφάλτου, νιώθεις την κάθε στροφή στο σώμα σου, σφίγγεσαι πάνω στο ντεπόζιτο στην επιτάχυνση και κοντράρεις σε κάθε δυνατό φρενάρισμα, συμμετέχεις στην παραμικρή κίνηση και κλίση της μοτοσυκλέτας, προσπαθώντας παράλληλα να μένεις χαλαρός και να διορθώνεις τα στραβά του προηγούμενου περάσματος. Και κάπου εκεί είναι που αρχίζεις να το διασκεδάζεις, και πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «ένα γύρο ακόμα, ένα μόνο».
Η Panigale, φυσικά, παραμένει πολύ πάνω απ' τα μέτρα σου, ακλόνητη, απόλυτα άκαμπτη, προσφέροντας τόνους πρόσφυσης και απόλαυσης, σταθερότητα στη μεγάλη ευθεία της εκκίνησης και απίστευτη επιβράδυνση χάρη στα φρένα της Brembo (2x320 χλστ. εμπρός και 245 χλστ. πίσω). Στις εξόδους η απόκριση του ride by wire γκαζιού είναι άμεση, η ευστροφία του κινητήρα τέτοια που θα σε εκτοξεύσει πέρα από τις 10.000 σ.α.λ. και, πριν καν το καταλάβεις, θα έχεις ήδη φτάσει στην επόμενη καμπή.
Πίσω στα pit πετάω φόρμα, μπότες και γάντια και ορμάω με το Audi στην πίστα. Μα... τι στο καλό; Από την πρώτη κιόλας στροφή νιώθω πως παίζω PlayStation! Ναι, είναι εύκολο το R8, δεν αντιλέγω, ό,τι πιο φιλικό με κινητήρα στο κέντρο, αφού η τετρακίνηση βγάζει τη δύναμη στο δρόμο, το ζύγισμα είναι ιδανικό, η ροπή (με μέγιστη τιμή τα 43,8 χλγμ.) παρούσα από πολύ χαμηλά και το ημιαυτόματο κιβώτιο τάχιστο στις αλλαγές. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι πως, από εκεί που πάσχιζες με ολόκληρο το σώμα σου να τοποθετήσεις, να στρίψεις, να επιταχύνεις και να επιβραδύνεις τη μοτοσυκλέτα, ξαφνικά δεν έχεις παρά να κοιτάξεις το σημείο όπου θέλεις να βρεθείς και να κουνήσεις τα χέρια σου απαλά ακολουθώντας την ιδανική τροχιά. Ακόμα και ταχύτερος να είσαι τώρα -που είσαι-, τα g τα νιώθεις εξ αποστάσεως και την άσφαλτο τη βλέπεις δι' αλληλογραφίας. Ε, PlayStation δηλαδή! Μ' αυτά και μ' αυτά, όπως καταλαβαίνετε, σηκωτό με πήραν απ' την πίστα. Δε θα υπήρχε, άλλωστε, λόγος να φύγει κανείς από μια πίστα με R8 και Panigale, εκτός κι αν μας πετούσαν έξω με τις κλοτσιές.
Στο δρόμο της επιστροφής έχουμε πλέον συμφιλιωθεί με την Panigale. Ούτε εγώ προσπαθώ να τη δαμάσω, ούτε αυτή να απαλλαγεί από την παρουσία μου. Με απόλυτη χαλαρότητα κινούμαστε σε γρήγορους ρυθμούς στον αυτοκινητόδρομο, αυτήν τη φορά χωρίς ίχνος σωματικού πόνου. Ο ήλιος δύει πίσω μας και η σκιά μας σχηματίζεται στην ανοιχτόχρωμη άσφαλτο. Μπροστά μας ορθώνεται πια η Πάρνηθα, και ένα τεράστιο φεγγάρι έχει ήδη εμφανιστεί στον ουρανό. Δε θα είχα κανένα πρόβλημα να συνεχίσω να οδηγώ - ακόμα και έως το τέλος του κόσμου αν χρειαστεί..._ Ν. Κ.
Από το Borgo Panigale με αγάπη
Σε σχέση με τη μεγάλη της αδελφή, την 1199 Panigale, η μικρή «899» είναι φιλικότερη και καταλληλότερη για χρήση δρόμου. Το μονοκόκ αλουμινένιο πλαίσιο, το οποίο λειτουργεί και ως φιλτροκούτι, χρησιμοποιεί τον κινητήρα Superquadro ως δομικό στοιχείο. Στο εσωτερικό του φιλοξενούνται οι πεταλούδες γκαζιού και το κύκλωμα ψεκασμού, συμπεριλαμβανομένων των μπεκ. Σε αντίθεση με το μονόμπρατσο πίσω ψαλίδι της «1199», η «899» έχει ένα συμβατικό διπλό, πλήρως ρυθμιζόμενο. Επίσης, τα καπάκια του κινητήρα είναι κατασκευασμένα από αλουμίνιο, και όχι από μαγνήσιο, και το πίσω υποπλαίσιο είναι ατσάλινο αντί για αλουμινένιο, ενώ οι αναρτήσεις είναι μαλακότερες και η σέλα παχύτερη. Η διάταξη της εξάτμισης είναι 2 σε 1 σε 2, με τα τελικά προσαρμοσμένα κάτω από το φέρινγκ. Ο κινητήρας είναι υπερτετράγωνος σε αναλογία 1,75:1 (100 χλστ. διάμετρος, 57,2 χλστ. διαδρομή) και επιτρέπει αυξημένους ρυθμούς περιστροφής, χάρη στην πολύ χαμηλή ταχύτητα περιστροφής του στροφαλοφόρου. Η κίνηση των βαλβίδων γίνεται, ως είθισται για την Ducati, δεσμοδρομικά, με τη διαφορά πως ο ιμάντας έχει αντικατασταθεί από αλυσίδα.
Ράδιο αρβύλα
Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, το αυτοκινητοδρόμιο Σερρών συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία του. Ναι μεν υπάρχουν προβλήματα σε κάποια σημεία με την αποκόλληση του νέου ασφαλτοτάπητα, αλλά δε μετατράπηκε η πίστα σε... λωρίδα της Γάζας, μήτε σε Σαράγεβο. Το πρόβλημα αφορά κυρίως τη διεξαγωγή αγώνων, και όχι τα trackdays. Η λύση που εξετάζεται, σύμφωνα με τους ανθρώπους της πίστας, είναι η μερική αποκατάσταση τουλάχιστον της ιδανικής γραμμής από τον υπεύθυνο εργολάβο σε συνεργασία με γνωστή ελληνική τεχνική εταιρεία, μέχρι την πλήρη ανακατασκευή του ασφαλτοτάπητα σε περίπου ένα χρόνο από εξειδικευμένη ιταλική εταιρεία.
«Παρ' ότι τόσο διαφορετικά, μοιάζουν αμφότερα βγαλμένα από τον ίδιο κόσμο: αυτόν που στις φλέβες του κυλάει βενζίνη και τα πνευμόνια του αναπνέoυν αναθυμιάσεις.»
«Μπροστά στον άγριο και αυθάδη V2 της Ducati, o κινητήρας του R8 νιαουρίζει σαν γατάκι.»
«Δεν αργείς να ενδώσεις στις προτροπές των άλλων οδηγών, και κυρίως των βενζινάδων, των οποίων ο δεξιός καρπός συστρέφεται την ώρα που διαβάζεις απ' τα χείλη τους τις λέξεις “σκίσ' το, μεγάλε!”».
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΑUDI R8 DUCATI 899 PANIGALE
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ V8, 90° V2, 90°
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 4.136 κ.εκ. 898
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 430 ίπποι/7.900 σ.α.λ. 148/10.750
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 43,8 χλγμ./4.500 σ.α.λ. 10,1/9.000
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ Διπλά ψαλίδια Πιρούνι 43 χλστ. πλήρως ρυθμιζόμενο
ΠΙΣΩ Διπλά ψαλίδια Διπλό ψαλίδι πλήρως ρυθμιζόμενο
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜΗΚ.xΠΛ.xΥΨ. 4.440x1.904x1.252 χλστ. 2.075x-x1.100
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.650 χλστ. 1.426
ΒΑΡΟΣ 1.560 κιλά 193
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
0-100 ΧΛΜ./ΩΡΑ 4,5 δλ. 3,6
0-200 ΧΛΜ./ΩΡΑ 15,5 δλ. 9,2 δλ.
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 302 χλμ./ώρα 274
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ
ΜΕΣΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ 12,0 λίτρα/100 χλμ. 7,6
TIMH 188.850 ευρώ 17.700